Tag Archief van: uitvaart

gemakkelijke weg

‘We kiezen niet voor de gemakkelijke weg, wel de beste’

De reclamebranche: dat is waar Anne Besems zijn loopbaan begon. Het organiseren van evenementen, maar ook het -bedenken van relatiegeschenken en kerstpakketten. En dan allemaal met een creatieve inslag. Altijd op zoek naar vernieuwing en innovatie, kritisch op het gebied van duurzaamheid én met oog voor detail. Dat kenmerkt hem ook in zijn huidige rol als uitvaartverzorger.

Uitvaartbranche

‘Ik kwam al vroeg in aanraking met de uitvaartbranche door mijn vader’, begint Anne. ‘Hij zat in de verzekeringen en bood samen met plaatselijke uitvaartondernemers een op maat gemaakte uitvaartverzekering aan. In 1989 had ik al mijn diploma van Stivu (Stichting Vakexamens Uitvaartzorg) op zak, met als doel om in de uitvaartzorg aan het werk te gaan. Ik zag toen al dat dit een waardevol beroep is. Het leek mij mooi om mensen bij te staan, om zo een waardig en respectvol afscheid vorm te geven. Achteraf was ik nog wat te jong voor dat type werk en daardoor ben ik via wat omwegen in een heel andere sector beland. Ik was toen al een organisator in hart en nieren en ben in 1993 een organisatiebureau gestart om bedrijfsfeesten en openingen te organiseren. Daar kwam al snel de vraag naar voren of ik reclameartikelen kon regelen waardoor ik in de reclame gerold ben. In 2011 was de rek er uit. Internetconcurrentie en de crisis speelden parten.’

Zelfstandige uitvaartbegeleider

‘De krant. Ik weet het nog goed. Ik sloeg de pagina open van de vacatures en mijn oog viel op een advertentie waarin ze een zelfstandige uitvaartbegeleider zochten. Ik had de juiste papieren op zak, dus ik dacht: ze zoeken mij! Het leek een match en ik kon al op korte termijn aan de slag. Toen ik eenmaal begonnen was, merkte ik dat de opgelegde tijdsdruk van bovenaf mij niet beviel. Een uitvaart is iets persoonlijks in mijn beleving. Dat houd je dichtbij je, ook als uitvaartverzorger. Ik heb dat jaar meer dan 120 uitvaarten mogen verzorgen. Dat zijn er veel, kan ik je vertellen. En dat gaat je ook niet in de koude kleren zitten. Daarnaast was het werken in loondienst, oftewel in een keurslijf van een ander, ook niet echt mijn ding na bijna 20 jaar zelfstandig ondernemer te zijn geweest Ik ben een organisator, en perfectionist, met hart voor de zaak en daarnaast ontzettend eigengereid’, lacht Anne. Uiteindelijk heb ik mijn droom waargemaakt en wederom mijn eigen onderneming gestart, in de uitvaartzorg!’

24/7

Dinny haakt aan: ‘In de eerste jaren hebben we eigenlijk ons privéleven aan de kant gezet. We hadden geen back-up en in de uitvaartzorg moet je 24 uur per dag bereikbaar zijn. Mensen weten veelal niet wat ze overkomt wanneer ze een dierbare verliezen en wij proberen ze zoveel mogelijk te ontzorgen. Dit doen wij door te luisteren, vragen te beantwoorden en vooral veel rust te brengen. Als wij zaken uit handen nemen, kunnen de nabestaanden in alle rust afscheid nemen van hun dierbare. Verder is tijd ondergeschikt bij ons. We nemen tijdens het aannamegesprek waarbij de uitvaartwensen worden besproken dan ook alle tijd, zodat alles in alle rust besproken kan worden. Sommige mensen willen gewoon hun verhaal kwijt. Zonder haast. De situatie is al verdrietig genoeg.’

Niet gemakkelijk

Anne wordt op dat moment even weggeroepen omdat er telefoon voor hem is. Bij terugkomst mengt hij zich weer in het gesprek: ‘Er is een baby overleden. Daar moet ik altijd even van bijkomen’, zegt hij duidelijk geëmotioneerd. Na een korte pauze vervolgt Dinny het gesprek: ‘De laatste verzorging en het opbaren doen wij allemaal zelf. Het is heel belangrijk dat de mensen een goed gevoel hebben over hoe hun dierbare in de kist ligt. We gaan best wel heel ver in de verzorging van de overledene, we besteden hier ook veel tijd aan, met of zonder de aanwezigheid en/of hulp van familie. Zijn de sokken van de overledene bijvoorbeeld vergeten? Wij hebben altijd extra sokken in de kast liggen die we de overledene kunnen aantrekken. We kiezen niet voor de gemakkelijke weg: wel de beste.’

Familie

Nadat Anne zich herpakt heeft, geeft hij aan: ‘Het raakt mij altijd, een jong iemand of een kind dat overlijdt. Dat is iets waar je nooit aan zult wennen. Dan vervolgt hij: ‘Wanneer ik bij een familie over de drempel stap, kijk ik eerst altijd even rond. Dat geeft mij inzicht en informatie over de familie. Ik probeer ook altijd mee te denken als het budget beperkt is, benadrukt Anne. ‘In onze regio doen wij veel eenvoudige uitvaarten zonder al te veel poespas. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg!’

Bijzonder en bizar

Dinny lacht: We hebben families waar wij nog steeds contact mee hebben. Dan staan we in de supermarkt of drogist en dan komt er iemand aangelopen: ‘Ik moet je eerst even zoenen!’ Dat soort dingen zijn hartstikke mooi. Sommige families kennen wij al jaren en dat schept een band.’ Anne voegt toe: ‘Ik weet nog wel dat iemand tegen mij zei: ‘Ik heb een bijzonder mens leren kennen en daarmee bedoel ik jou! Het is zó bijzonder wat je voor onze familie gedaan hebt. Ik zal reclame voor je maken!’, niet wetende op dat moment dat diegene een half jaar later zelf kwam te overlijden. Bijzonder en bizar eigenlijk.

Eerbetoon: Afscheidscentrum De Engel

De naam van Afscheidscentrum De Engel is een eerbetoon aan de overleden ouders van Dinny Besems-van Engelen. De nalatenschap van haar ouders heeft er onder andere voor gezorgd dat we ons eigen Afscheidscentrum konden realiseren. ‘Ik ben ontzettend trots op dit mooie eerbetoon’, aldus Dinny. Afscheidscentrum De Engel beschikt over een sfeervolle aula (tot ongeveer 100 personen) voor condoleances en/of afscheidsplechtigheden. Het parkeerterrein achter het afscheidscentrum biedt plaats aan ongeveer 45 auto’s.

Kleine dingen maken het grote verschil

Wat opvalt is het oog voor detail bij Besems Uitvaartverzorging. Dit zijn simpele extra’s als een leesbril op de de condoleancetafel. De tafel is ook wat hoger, zodat je er goed bij kunt staan. Zelfs de stopcontacten in heel het afscheidscentrum zijn paars/grijs van kleur. In het heren- en damestoilet zijn geen drempels, zodat deze toegankelijk zijn voor rolstoelen en rollators. Maar ook betrokken medewerkers denken mee: even iemand in de jas helpen of alvast kaarsjes klaarzetten die de nabestaanden kunnen aansteken. Deze details zorgen voor een warme plek om op een prettige manier afscheid te nemen.

uitvaarten

‘Sommige uitvaarten blijven je altijd bij’

Ik ben zo’n 36 jaar geleden als ambulancechauffeur gaan werken in het plaatselijke ziekenhuis, met als ‘bijbaan’ het verzorgen van het mortuarium en het assisteren van de patholoog-anatoom. Destijds was er ook een aula aan het ziekenhuis verbonden, waardoor ik veel contact had met diverse uitvaartverzorgers. De zorg, in welke vorm dan ook, heeft mij altijd getrokken.

Sjaak Advokaat
Verzorger en assistent

Uitvaartbranche

Later, toen er het een en ander in het ziekenhuis veranderde en de ambulancedienst en het mortuarium door derden werden geëxploiteerd, bleef voor mij alleen het werk op de ambulance over. Ik wilde er weer wat bij gaan doen en merkte aan mezelf dat de uitvaartbranche toch bleef trekken. Toen ik via een oud-collega met Anne Besems in contact kwam, hoefde ik niet lang na te denken toen hij me vroeg of ik zo nu en dan wilde helpen. Al snel draaide ik mee als assistent van de uitvaartleider. Daarbij draag ik, op de dag van de uitvaart, zorg voor veel zaken die zich voor veel zaken die zich tijdens de uitvaart op de achtergrond afspelen: van het ontvangen van gasten tot het in orde maken van de geluidsinstallatie op de begraafplaats.

Uitvaarten

Iedere uitvaart is bijzonder, maar sommige uitvaarten blijven je altijd bij. We hebben een keer een crematie gehad met een discomoment. De overleden man, een 50’er, hield daar nu eenmaal erg van. Het crematorium kon wel iets doen met lichteffecten. Het was slechts gedurende één nummer een complete disco. Op zo’n moment zie je het gezelschap wel even schakelen, maar iedereen begreep het.

Verzorging

Daarnaast hoort het verzorgen van mensen die zijn overleden ook tot mijn taken. Dat doen we altijd in alle rust en met veel respect. Dat is iets wat niet alleen Anne erg belangrijk vind, maar waar ik zelf ook waarde aan hecht: geen tijdsdruk en alle tijd nemen voor de overledene en de nabestaanden. Zo zou ikzelf ook behandeld willen worden, dus zo wil ik het ook voor een ander doen. Ik vind het belangrijk dat de familie de gelegenheid krijgt om mee te helpen met het verzorgen van hun dierbare. Juist wanneer ze dat in eerste instantie niet willen of durven. In de loop der jaren heb ik toch best wat mensenkennis opgebouwd, waardoor ik de meeste mensen wel enigszins kan ‘lezen’. Ze zeggen dan wel dat ze niet bij de verzorging aanwezig willen zijn of niet durven helpen, maar ik zie in hun ogen dat ze twijfelen. Vaak is het ook een stukje angst voor het onbekende. En juist als ik díé angst kan wegnemen, is dat zo mooi! Maar regelmatig verzorg ik de overledene ook zonder familie erbij. Dat doe ik samen met een van mijn collega’s. Vooral wanneer er een langdurig ziekbed aan het overlijden vooraf is gegaan, ziet de overledene er meestal niet meer uit zoals voorheen. Wij proberen dat oude beeld weer terug te krijgen: een goede verzorging, de haren weer mooi en netjes aangekleed. Vaak krijg je dan opmerkingen als ‘Ik heb mijn vader in jaren niet meer zo gezien’ of ‘Je hebt me mijn moeder terug gegeven’. Een mooier compliment kunnen ze mij niet geven en dat is wat mijn vak zo waardevol maakt.