‘Het ultieme eerbetoon voor Hans’

Rob: ‘Ik kom uit een heel hecht gezin, dat bestond uit een vader, moeder en vier zoons. Mijn oudste broer Hans was precies tien jaar ouder dan ik. We hadden een sterke band. Die is ontstaan in de periode dat mijn moeder, toen ik nog vrij jong was, -ernstig ziek werd en Hans voor ons allemaal een soort vaderrol op zich nam. Hij ondersteunde daarin mijn vader die de zorg voor vier kinderen droeg.’

Niet voorbereid

‘Hans was het type ‘ruwe bolster, blanke pit’. Zijn passies waren zijn Harley Davidson en Schotland en alles wat daarbij hoorde. Mijn broer was nog maar 28 jaar toen de ziekte van Parkinson bij hem werd geconstateerd. Hij bleek al langere tijd ziek te zijn en er was al veel schade aangericht. Daardoor was hij niet meer in staat om zelfstandig te wonen. Een verzorgingshuis is nooit ter sprake gekomen, want het stond voor mijn ouders vast dat zij hem zouden verzorgen. En dat hebben ze ruim 25 jaar met heel veel liefde en toewijding gedaan. Ondanks dat we wisten dat Hans ziek was, waren we gek genoeg niet voorbereid op zijn overlijden. Het klinkt misschien naïef, maar ergens verwachtten we niet dat ons zoiets zou overkomen. Wij zouden als gezin altijd bij elkaar blijven. Maar het ging ineens heel snel. Op dinsdag hoorden we dat het niet goed met hem ging en twee dagen later was Hans overleden. Hij was nog maar 56 jaar.’

Begrafenisondernemingen

‘Er moest dus ineens veel geregeld worden, waaronder Hans’ begrafenis. Nu zijn er in oud-Gorkum enkele gevestigde namen op het gebied van begrafenisondernemingen en het is bijna te doen gebruikelijk dat die worden geconsulteerd als er iemand overlijdt. De begrafenisvereniging die ik belde, bleek te zijn overgenomen door een franchiseorganisatie. Ik kreeg een totaal vreemd iemand aan de telefoon. Het gesprek was niet betrokken en we besloten dat we haar niet Hans’ begrafenis wilden laten regelen. Toen zijn we verder gaan zoeken en door stom toeval kwamen we bij Anne Besems terecht. Ik heb hem gebeld en tien minuten later stond hij al voor de deur. Ik stond hem als eerste te woord, maar daarna nam hij ook alle tijd om met mijn ouders kennis te maken. Bij moeke was dat vooral een kwestie van luisteren. Hij vroeg haar hoe Hans was voordat hij ziek werd, wie hij was als persoon en hoe het was geweest om al die jaren voor hem te zorgen. Mijn vader benaderde hij op dezelfde manier. Mijn vader was een stille man, een oude zeeman, die maar weinig communiceerde. Hij was gewoon geen ‘prater’ en vaak op zichzelf. Mijn moeder daarentegen had voor iedereen altijd aandacht en een aardig woord. Door het geduld op te brengen hen aan te horen, zonder haast, zonder druk, won Anne hun vertrouwen en respect. Hij gaf hen echt de kans om hem te leren kennen.’

Rouwstoet

‘Anne dacht met ons mee. Omdat we hem over Hans’ passies voor Harley Davidson en Schotland verteld hadden, heeft Anne, in overleg met ons, ervoor gezorgd dat dit een rol speelde bij zijn uitvaart. Het kwam terug op de kaart, en de rouwstoet werd vergezeld door een Harley én een doedelzakspeler. Anne’s betrokkenheid was onvoorstelbaar. In twee dagen tijd heeft hij dat allemaal geregeld en het is exact zo gegaan zoals het was afgesproken. Dit was het ultieme eerbetoon aan Hans en ik weet zeker, dat als hij op een wolkje heeft zitten kijken, hij hiervan genoten heeft. Zo zou Hans het hebben gewild.’

Bijzondere band

‘Na het overlijden van Hans kwam Anne nog af en toe bij mijn ouders langs. Dan wipte hij even binnen om samen met mijn moeder een sigaretje te roken en bij te praten. Daardoor bouwden die twee een bijzondere band op. Na Hans’ overlijden ging moeke trouwens hard achteruit. Ze ging dementeren en dat was een verschrikkelijk traject. Wij snapten eerst dan ook helemaal niet wat er aan de hand was. Het is echt een lijdensweg geweest. Ze werd ook steeds magerder. Ze was echt op. Op een gegeven ogenblik is ze gevallen en brak ze haar heup. Drie dagen later overleed ze. Ruim twee jaar na het heengaan van Hans waren we ook onze moeder kwijt.’

Rots

‘Ik was helemaal van de wereld en had het emotioneel ontzettend zwaar. Ik heb Anne gebeld en hij was er vrijwel direct. Anne was die dagen echt onze rots in de branding. Hij had mijn moeder leren kennen en wist wat voor vrouw ze was geweest. Hij wist hoeveel het geloof voor haar betekende, dat ze uit Spijk kwam en hoe ze had geleden onder het verlies van haar oudste zoon. Allemaal elementen waar hij oog voor had en waar aandacht voor was. Zo stelde hij voor om het kerkje van Spijk op de achtergrond van de rouwkaart terug te laten komen en ook de doedelzakspeler weer in te schakelen.Ik merkte dat het Anne ook veel deed, hij was echt geraakt al was hij professioneel genoeg om zijn emoties niet toe te laten.’

Begrafenis

‘Na het heengaan van moeke, hebben wij de verzorging van onze vader op ons genomen. Maar het leven had voor hem zijn glans verloren. Voor zijn gevoel was hij alles kwijt. Ruim twee jaar na mijn moeder stierf ook mijn vader. Hij is gestorven van verdriet. Pa had na de begrafenissen van Hans en moeke een zwak voor Anne gekregen. Mijn vader was geen prater, maar hij liet het wel goed merken dat hij respect had voor Anne. Het sprak dan ook voor zich dat hij pa’s begrafenis zou regelen. Dus ik belde Anne opnieuw. Ondanks het feit dat hij op dat moment heel druk bezig was met een andere uitvaart, stond hij hier toch weer binnen tien minuten op de stoep. Hij heeft voor ons de uitvaart geregeld die paste bij mijn vader. Zonder toeters en bellen, want eenvoud was belangrijk voor pa. Geen toespraken, weinig genodigden en met muziek waar mijn vader van hield. Een uitvaart die ook dit keer weer paste als een maatpak.’

Aandacht

‘Anne, én zijn vrouw Dinny, hebben de afgelopen jaren veel voor onze familie betekend. Anne heeft aandacht voor de mens die de overledene was, dat heeft ons geraakt. Samen met zijn vrouw ontzorgt hij in zware emotionele tijden. Hij bewaart de rust, houdt overzicht en ontzorgt.’